نژادپرستی با تمرکز بر نگرش‌ها و رفتارهای فردی شکست نخواهد خورد

جنگ‌های فرهنگی باید کنار گذاشته شوند چپ باید مبارزه ایی رهایی‌بخش و رادیکال مبتنی بر طبقه و ریشه‌دار در جوامع خود را توسعه دهد؛ کوین اووندن، روزنامه بریتانیایی چپگرای مورنینگ استار

«تاریخ دقیقاً تکرار نمی‌شود، اما آهنگ آن تکرار می‌گردد. بحث‌های کنونی و تحلیل‌های متضاد پس از شکست انتخاباتی حزب کارگر در ماه گذشته، برخی از مباحث چپ را در سه و نیم دهه پیش به یاد می‌آورد

این مباحث دقیقاً با وضعیت کنونی یکسان نیستند. اما بازخوانی آن‌ها در مواجهه با برخی از راه‌حل‌های نادرست امروز مفید است
این امر به‌ویژه زمانی اهمیت دارد که ما با خطر یک بحث بی‌حاصل روبه‌رو هستیم که در آن یک برداشت محدود از سیاست طبقاتی (بدون مبارزه) در برابر سیاست هویتی غیررادیکال (که آن نیز بدون مبارزه است) قرار داده می‌شود
چنان‌که فردریک داگلاس، مبارز سیاه‌پوست برای رهایی، یادآور می‌شود: بدون مبارزه، هیچ پیشرفتی ممکن نیست

چگونه به این نقطه رسیدیم؟ بررسی دهه ۱۹۸۰ و عقب‌نشینی طولانی‌مدت پس از فوران جنبش‌های رهایی‌بخش و انقلابی پس از ۱۹۶۸ می‌تواند نقطه آغازی برای پاسخ باشد.
شاید این سخن برای عقل سلیم چپ لیبرال امروزی تکان‌دهنده باشد، اما آنچه امروزه حقایق مقدس در مسیر برابری و مقابله با ارتجاع تلقی می‌شود، زمانی که شروع به سلطه‌ی نهادی کرد، به‌شدت از سوی چپ رادیکال مورد انتقاد قرار گرفت

این انتقادات به‌ویژه زمانی شدت گرفت که مبارزات رادیکال و انقلابی علیه نژادپرستی، زیر فشار سیاست‌های دولتی به حاشیه رانده شدند؛ سیاست‌هایی که حتی تحت دولت‌های تاچری نیز توانستند شکوفا شوند. این مقاله نقدی گزنده بر تثبیت آموزش آگاهی نژادی در بخش عمومی (یعنی بخشی قابل‌توجه از ساختار دولتی) بود سیاستی که به جای تقویت مبارزه رهایی‌بخش، آن را از محتوای رادیکال تهی ساخت