درباره زندان آموزش و مرگ علوم انسانی دانشگاهی آنتونی گلازو
چتجیپیتی، این مولد متنیِ «هوش مصنوعی» با کارکردی محدود که این روزها در بخش بزرگی از نوشتار دانشجویان حضور دارد—و مایهٔ وحشت و ناامیدی استادانی شده است که پیشتر نیز با وضعیت کاری بیثبات و روحیهای تضعیفشده مواجه بودند—نه بهمنزلهٔ گسستی رادیکال از وضعیت موجود، بلکه مرحلهای تازه در فرایند دیجیتالیشدن و از رده خارجسازی هوش انسانی است. باید در کنار این ابزارهای انبوه حواسپرتکنی و ویرانسازی—با در نظر داشتن مفهوم گستردهٔ فناوری بهمثابه یک نظام پیچیدهٔ اجتماعی-فنی، چنانکه منتقدانی مانند لنگدن وینر و ایوان ایلیچ مطرح کردهاند—به کارزار هدفمند علیه رشتههای بهاصطلاح «بیفایده» در علوم انسانی و هنر نیز توجه کرد؛ کارزاری که توسط سیاستمداران و مدیران دانشگاهیای هدایت میشود که در پی بازتعریف آموزش عالی بهعنوان مدرسهای حرفهای برای تربیت طبقهٔ مدیر-کارشناس هستند. از همین رو، رفتار محافظهکارانه و ترسزدهٔ همین مدیرانِ فاقد ستون فقرات در ماههای اخیر، نباید موجب شگفتی شود
طبقه دات کام 