زندگی، آن‌گونه که پازولینی آن را می‌دید گفتگویی با منتقد و‌ نویسنده، تیم پارکس و گریفین اولینیک

🔻علاوه بر نوزده رمان، نویسنده بریتانیایی تیم پارکس نویسنده چندین کتاب غیرداستانی و مقالات انتقادی متعدد است. او که از سال ۱۹۸۱ در ایتالیا زندگی می‌کند، آثار کلاسیک ادبیات ایتالیا را نیز ترجمه کرده است، از جمله آثار نیکولو ماکیاولی، جاکومو لئوپاردی، چزاره پاوزه و ایتالو کالوینو. اخیراً، او رمان به اصطلاح جنجالی پازولینی، بچه‌های زنده (۱۹۵۵) را ترجمه کرده که پاییز گذشته توسط انتشارات نیویورک ریویو بوکز منتشر شد.

🔹تیم پارکس: پازولینی چهره‌ای برجسته در ایتالیا بود و به بسیاری از جهات هنوز هم هست. وقتی با ایتالیایی‌هایی صحبت می‌کنم که دهه‌های شصت و هفتاد را تجربه کرده‌اند، می‌گویند او تنها نویسنده‌ای بود که هر بار یکی از آثارش منتشر می‌شد یا یکی از فیلم‌هایش به سینما می‌آمد، واقعاً آن‌ها را وادار به توجه می‌کرد.

🔹پازولینی در سال ۱۹۲۲ در بولونیا، در دوران فاشیسم، به دنیا آمد. برخلاف اکثر ایتالیایی‌ها، در کودکی بسیار جابه‌جا شد (پدرش افسر ارتش بود و مادرش معلم). او شهر یا لهجه بومی نداشت، چیزی که برای ایتالیایی‌ها بسیار مهم است. در طول جنگ جهانی دوم، همراه با مادرش به یک روستای کوچک نزدیک اودینه در شمال شرق ایتالیا نقل مکان کرد، جایی که در آنجا ادبیات خواند و شعرهایی به گویش فریولی نوشت.

🔹او در سال ۱۹۴۳، قبل از آتش‌بس، به خدمت سربازی فراخوانده شد اما موفق شد از شرکت در عملیات فرار کند و به‌ طور ناشناس زندگی کرده و به‌ عنوان معلم کار کند. در همین زمان بود که پازولینی دریافت که همجنس‌ گراست. او عاشق یکی از دانش‌ آموزانش شد و به‌ طور عمومی گرایش خود را فاش کرد که نتایج تلخی برای وی داشت؛ چراکه این مساله آن زمان چندان رایج نبود.

🔹درست پس از پایان جنگ، او به سوءاستفاده از سه نوجوان متهم شد. پرونده‌ای قضایی علیه او تشکیل شد. او بلافاصله از حزب کمونیست ایتالیا اخراج و از کار تدریس برکنار شد. هیچ‌یک از دو جریان عمده فکری آن زمان، یعنی کاتولیسیسم یا کمونیسم، او را نپذیرفتند. جهان خصوصی پازولینی در آن زمان بسیار خشونت‌آمیز بود: برادر کوچک‌ترش که در جنگ با پارتیزان‌ها جنگیده بود، کشته شده بود. پدرش با خشم زیادی از جنگ به خانه بازگشت. بنابراین، پازولینی و مادرش در سال ۱۹۵۲ به رم گریختند.

🔹به‌ندرت پیش می‌آید که کسی به‌اندازه پازولینی بااستعداد و روشن‌بین باشد. افرادی مانند او برای یک جامعه بسیار مفیدند؛ حتی اگر آن را هدایت نکنند، زیرا دائماً ما را تحریک می‌کنند که کوته‌فکری‌های خود را بررسی کنیم. به‌عنوان مثال، در دهه شصت، پازولینی فیلمی بی‌نظیر ساخت، یک مستند کوتاه به نام گفت‌وگوهای عشق (Comizi d’amore).

🔹در این فیلم، او به‌سادگی در سراسر ایتالیا سفر می‌کند و با جوانان درباره مسائل جنسی صحبت می‌کند. این فیلم اثری فوق‌العاده است: پازولینی نه‌تنها نظرات آن‌ها را می‌گیرد، بلکه با آن‌ها درباره محدودیت و تنگ‌نظری برخی از نظراتشان روبه‌رو می‌شود. امروزه، این فیلم رادیکال به نظر نمی‌رسد؛ ما از آن زمان تاکنون مسیر طولانی‌ای را پیموده‌ایم…»

🔹این گفت‌وگو واجد نکات بسیار جذابی است که با مطالعه‌ی آن، می‌توان درک بهتری از انگاره‌ی هنرمند متعهد به زمانه‌ی خویش پیدا کرد؛ امری که در شرایط فعلی ما شاید ضرورتش بیش از پیش احساس شود.