«داستانهای گمشده بینالملل کمونیستی»
نگاهی به کتاب «مسافران انقلاب جهانی» نوشته بریژیت استودر، تونی وود، نیشن:
نویسنده تاکید می کند که این کتاب جدید بر روی رهبری و تغییرات سیاسی کمینترن (انترناسیونال کمونیستی سازمان انقلابی بینالمللی) تمرکز نمی کند؛ بلکه نمونهایی از تاریخ اجتماعی از پایین به بالا درباره اعضای عادی آن است.
تاریخ نگاری های جریان غالب مربوط به کمینترن تمایل داشتهاند که بر ابعاد استراتژیک این سازمان تمرکز کنند و تغییرات پیدرپی در موضعگیری این سازمان در دهههای ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ را دنبال کنند. آنها اغلب با هدف نهایی توضیح اشتباهات و ناکامیهای این سازمان به عنوان نتیجه افزایش دگماتیسم و تبعیت از منافع شوروی به نگارش در آمده اند. سی. ال. آر. جیمز در سال ۱۹۳۶ تحلیلی نقادانه در این زمینه ارائه داد؛ فرناندو کلودین و ای. اچ. کار نیز در دهههای ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ پرترههای انتقادی مشابهی ارائه کردند. در کنار این روایتهای کلی، آثار قابلتوجهی نیز درباره روابط بین مسکو و احزاب کمونیست مختلف شکل گرفت. در هر مورد، حزب سعی کرد فضایی برای مانور ایجاد کند زیرا تناقضات بین سیاستهای کمینترن و واقعیتهای محلی افزایش مییافت.
به گفته نویسنده نیشن، «مسافران انقلاب جهانی» بریژیت استودر رویکرد متفاوتی را در پیش گرفته و بر مردان و زنانی تمرکز دارد که شالکه بدنه کمینترن بودند و در راه آرمانهای انترناسیونالیستی آن جانفشانی کردند:
با استفاده از اسناد آرشیوهای کمینترن، خاطرات، نامهها، عکسها و منابع ثانویه، این کتاب دریچه هایی وسیع را به سوی زندگی پرتحرک و تعهدات سیاسی عمیق دهها انسان کمونیست می گشاید. علاوه بر بازسازی زندگی روزمره، ایدهها و اقدامات آنها، استودر این افراد را به طور قاطع در هنگام حرکت از یک زمینه سیاسی به دیگری—از مسکو به برلین، پاریس به ووهان، زوریخ به بارسلونا—دنبال می کند. این کتاب بیش از یک بیوگرافی جمعی یا تاریخچهای نهادی از داخل، چیزی را ارائه میدهد که میتوان آن را تاریخ رادیکال تجسم یافته نامید و نشان میدهد که چگونه یک گروه خاص از افراد این سالهای پرتلاطم را پیمودند و هر یک از آنها چه معنایی برای تلاش برای تغییر جریانها داشتند… لینک مقاله
طبقه دات کام 