میدان مدیسن در منهتن یکی از مکان های تاریخی مهم در شهر نیویورک است. قیمت نجومی مستغلات،دفاتر سرمایه مالی، انبوه جمعیت متنوع در حال عبور شتابنده، و سازه های بلند مرتبه هارمونیک مدرن آن در خاطره ثبت می شوند، اما سیاست حافظه چه چیزی را در مورد این مکان به ما یادآور می شود ؟! مطلب «آنگاه که نیویورک پایتخت کمونیسم آمریکایی بود» آغازیست برای به خاطر آوردن هدفمند امر جمعی و تطور آن تا امروز. موریس ایسرمن استاد تاریخ در کالج همیلتون است، نویسنده کتاب های«چپ آمریکایی:در کدام سو ایستاده بودید؟» و «حزب کمونیست آمریکا در طول جنگ جهانی دوم»
نویسنده، مقاله خود در نیویورک تایمز(پیوند به تارنمای دیگری برای دسترسی رایگان به این مطلب) را با اشاره به لایونل ابل، نمایشنامهنویس و منتقد متولد بروکلین، که در دهه ۱۹۳۰ در محافل چپگرایانه گرنیج ویلج فعالیت سیاسی خود را شروع کرد آغاز می کند. وی در خاطراتش گفته است که در سالهای رکود بزرگ، شهر نیویورک «به اتحاد شوروی رفت و بیشتر دهه را آنجا گذراند.» او اضافه می کند که «اگر که ذائقه آقای ابل برای طنز تلخ را کنار بگذاریم، او نکتهای داشت.»
برای چند دهه — از دهه ۱۹۳۰ تا فروپاشی سوسیالیسم واقعا موجود(«کمونیسم» به قلم نویسنده لیبرال نیویورک تایمز!) به عنوان یک نیروی سیاسی مؤثر در دهه ۱۹۵۰ — شهر نیویورک تنها مکانی بود که کمونیستهای آمریکایی نزدیک به وضعیت یک جنبش تودهای بودند. اعضای حزب میتوانستند در محیطی زندگی کنند که همکاران، همسایگان و دندانپزشک خانوادهشان همگی کمونیست بودند؛ از سازمانهای برادری تحت کنترل حزب، بیمهنامههای عمر (که ارزش بسیار خوبی داشتند) خریداری میکردند؛ حتی میتوانستند شبها را در کلوپهای شبانهای که توسط همدلان کمونیست اداره میشدند (مانند کافه سوسایتی با نام کنایهآمیزش در شرایدن اسکوئر در گرنیج ویلج، که نمایشگاهی برای هنرمندان سیاهپوست در حال ظهور مانند بیلی هالیدی بود) سپری کنند
حزب کمونیست ایالات متحده آمریکا (که نام آن در سالهای اولیه متفاوت بود) در سال ۱۹۱۹ در شیکاگو تأسیس شد و پس از یک دوره سازماندهی زیرزمینی، در سال ۱۹۲۱ دفتر مرکزی ملی خود را در آن شهر افتتاح کرد. اما بیشتر اعضای جنبش در نیویورک بودند و در سال ۱۹۲۷ دفتر مرکزی کمونیستها به یک ساختمان تحت مالکیت حزب در منهتن، در خیابان ۳۵ ایست ۱۲ام، یک بلوک جنوب از میدان یونیون منتقل شد. این ساختمان هنوز وجود دارد، اگرچه تحت مالکیت جدید و در محلهای که نسبت به روزهای قدیم بهطور قابلتوجهی کمتر کارگری است
نیویورک از آن زمان به بعد پایتخت کمونیسم آمریکایی باقی ماند. رهبران کمونیست، از جمله چهرههایی مانند ویلیام ز. فاستر و ارل براودر، دفاتر خود را در طبقه بالای ساختمان خیابان ۱۲ام داشتند؛ بنابراین، درون جنبش، عادت شد که به رهبری حزب به عنوان «طبقه نهم» اشاره کنند. و به دلایلی، حتی در محافل چپگرای غیر و ضد کمونیست، «حزب» همیشه به کمونیستها اشاره داشت، نه به سازمانهای رقیب دیگر
مهاجران، بسیاری از آنها با پیشینه یهودی اروپای شرقی، پایگاه اجتماعی اصلی حزب در نیویورک در دهه ۱۹۲۰ را تشکیل میدادند: تا سال ۱۹۳۱، چهار پنجم کمونیستهای مقیم شهر، خارجیتبار بودند. البته رادیکالیسم مهاجر در نیویورک چیز جدیدی نبود. رهبر سوسیالیست موریس هیلکویت، متولد ریگا، لتونی، بیش از یک پنجم آرای انتخابات شهرداری سال ۱۹۱۷ را به دست . آورد . نویسنده لیبرال ، در ادامه مطلب به تکانه های سخنرانی مشهور خروچف در محکومیت سیاست های استالین در میان اعضای حزب و دوران مک کارتیسم و… می پردازد. لینک مقاله
طبقه دات کام 